اثربخشی آموزش مثبت نگری با رویکرد اسلامی بر خود مهار گری، خوددلسوزی و دیدگاه فهمی همسر در زنان متاهل

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش مثبت‌نگری با رویکرد اسلامی بر خودمهارگری،خود دلسوزی  و دیدگاه فهمی همسر بر زنان متاهل بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با گروه آزمایش و گواه، طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری تعداد 5606 نفر از زنان متاهل دانشجوی دانشگاه آزاد اراک در سال 1399 بود که 30 نفر از دانشجویان متاهل با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی و گواه کاربندی شدند. برنامه آموزش مثبت نگری با رویکرد اسلامی در 8 جلسه 60 دقیقه‌ای به صورت  گروهی، برای گروه آزمایش اجرا شد. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه خودمهارگری تانجنی و همکاران(2004)، پرسشنامه خود دلسوزی نف (2003) و پرسشنامه دیدگاه فهمی همسر لانگ (1990) در سه مرحله پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری مورد ارزیابی قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مختلط با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج حاکی از آموزش مثبت نگری با رویکرد اسلامی بر خود مهارگری (0/038=p و 12/65=f) و خود دلسوزی (0/041=p و 6/88= f)و دیدگاه فهمی همسر(0/038=p و 14/58=f) و پایداری این تاثیر در مرحله پیگیری بود. نتیجه‌گیری : یافته‌ها نشان داد که آموزش مثبت نگری با رویکرد اسلامی بر خودمهارگری و خود دلسوزی و دیدگاه فهمی همسر در زنان متاهل تاثیر داشته است.

The effectiveness of positivism training with an islamic approach on self-control, self-compassion, and the other dyadic perspective taking in married women

Aim: The present study aimed to determine the effectiveness of positivism training, with an Islamic approach, on selfcontrol, selfcompassion, and the other dyadic perspectivetaking in married women. Method: The research method was quasiexperimental with experimental and control groups, a pretest, posttest design, and a twomonth followup. The statistical population consisted of 5606 married female students at Azad University of Arak in 2020, among whom we selected 30 married students using convenience sampling and randomly assigned them to experimental and control groups. We conducted the positivism training program with an Islamic approach in eight 60minute sessions for the experimental group. We evaluated the data using the SelfControl Scale (2004) by Tangney et al., the Neff selfcompassion scale (2003), and Long’s other dyadic perspectivetaking Scale (ODPT (1990) at three stages, pretest, posttest, and followup. We analyzed the data using repeated measures mixed model analysis of variance (ANOVA). Results: The results indicated the effects of positivism training with an Islamic approach on selfcontrol (p=0.038 and F= 12.659), selfcompassion (p=0.0.041 and F= 6.884), and the other dyadic perspectivetaking (p=0.038 and F= 14.58), and the stability of the effect at the followup stage. Conclusion: The results indicated that positivism training with an Islamic approach affected selfcontrol, selfcompassion, and other dyadic perspectivetaking in married women.