مقایسه اثربخشی شفقت خود و تحلیل رفتار متقابل بر تنظیم شناختی هیجان دانشجویان با تجربه شکست عاطفی

هدف: هدف این پژوهش تعیین اثربخشی شفقت به خود در مقایسه با اثربخشی تحلیل رفتار متقابل بر تنظیم شناختی هیجان دانشجویان با تجربه شکست عاطفی بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری این مطالعه دانشجوبان با تجربه شکست عاطفی در دانشگاه آزاد رشت در سال 1399 بود که 45 دانشجو با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه شفقت به خود (15 نفر)، تحلیل رفتار متقابل (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) جایگزین شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه نظم جویی هیجان گروس و جان (2003) بود؛ دانشجویان گروه درمانی شفقت به خود بسته گیلبرت (2010) و گروه درمانی تحلیل رفتار متقابل بسته درمانی کونر و همکاران (2016) به صورت گروهی و هشت جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت کردند. داده ها با روش واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که مداخله مبتنی بر پذیرش و تعهد و تحلیل رفتار بر بازیابی هیجانی (4.55=f، 0.002=p) و بر بازداری هیجانی (3.72=f، 0.009=p) دانشجوبان با تجربه شکست عاطفی موثر بود؛ همچنین تاثیر هر دو رویکرد درمانی تا مرحله پیگیری پایدار بود (0.05 < p). بین اثربخشی شفقت به خود نسبت به درمان تحلیل رفتار متقابل در تنظیم شناختی هیجان تفاوت به دست نیامد (0.05 < p). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده بین دو روش شفقت به خود و تحلیل رفتار متقابل تفاوتی از نظر میزان تاثیر گذاری وجود نداشت و هر دو روش در جهت ارتقاء سطح تنظیم هیجانی شناختی دانشجویان با تجربه شکست عاطفی روش مناسبی به شمار می‌روند.

Comparison of the effectiveness of self-compassion and reciprocal behavior analysis on cognitive emotion regulation of students with emotional failure experience

Aim: The aim of this study was to determine the effectiveness of selfcompassion in comparison with the effectiveness of behavioral analysis on cognitive emotion regulation of students with emotional failure experience. Methods: The present study was quasiexperimental with pretest, posttest and twomonth followup. The statistical population of this study was students with experience of emotional failure in Rasht Azad University in 1399 that 45 students were selected by available sampling method and randomly divided into three groups: selfcompassion (15 people), interaction behavior analysis (15 people) and The control group (15 people) was replaced. The research instrument was Gross and John Emotion Regulation Questionnaire (2003); Students of the Gilbert (2010) selfcompassion therapy group and the reciprocal behavior analysis group therapy group received the Conconer et al. (2016) group therapy package and eight 90minute sessions. Data were analyzed by repeated measures analysis of variance. Results: The results showed that therapies based on acceptance, commitment and interaction analysis were able to increase the level of positive emotion regulation of students with emotional failure, which the effect of both therapeutic approaches was stable until the followup stage (p <0.05). There was no difference between the effectiveness of selfcompassion in the treatment of reciprocal behavior analysis in cognitive regulation of emotion (p <0.05). Conclusion: According to the results obtained, there was no difference between the two methods of selfcompassion and interaction behavior analysis in terms of effectiveness, and both methods are a good way to improve the level of cognitive emotional regulation of students with emotional failure.