اثربخشی واقعیت‌درمانی بر تجربه سوگ و انعطاف‌پذیری روانشناختی در خانواده متوفیان کرونا

هدف: هدف این پژوهش تعیین اثربخشی واقعیت‌درمانی بر تجربه سوگ و انعطاف‌پذیری روانشناختی در خانواده متوفیان کرونا بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون، پس آزمون و مرحله پیگیری با گروه گواه بود و جامعه آماری خانواده‌های متوفیان ویروس کرونا شهر رشت بود که از میان آن‌ها، ، به روش نمونه‌گیری در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه استاندارد تجربه سوگ توسط بایلی، دونهام و کرال (2000) و شاخص انعطاف‌‌پذیری شناختی دنیس و وندر وال (2010) بود. شرکت‌کنندگان گروه‌ آموزشی بسته واقعیت درمانی گلاسر (2008) را در هشت جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت کردند ولی گروه گواه هیچ آموزشی را دریافت نکردند. داده‌ها با استفاده از واریانس اندازه‌های مکرر تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد مداخله واقعیت درمانی بر تجربه سوگ (17.62=f، 0.001=p) و انعطاف‌پذیری روانشناختی (15.12=f، 0.001=p) موثر بود و این تاثیر در مرحله پیگیری پایدار گزارش شد. نتیجه‌گیری: مجذور ایتا نشان می‌دهد 49.9 درصد از تفاوت‌ نمرات تجربه سوگ و انعطاف‌پذیری روانشناختی در دو گروه آزمایش و کنترل به وسیله گروه‌بندی تبیین می‌شود. نتایج تحقیق نشان داد که واقعیت درمانی در کاهش تجربه سوگ و بهبود انعطاف‌پذیری روانشناختی موثر بوده‌است

The effectiveness of reality therapy on the experience of grief and psychological resilience among the families of the deceased of Coronavirus

Aim: This study aimed to determine the effectiveness of reality therapy on the experience of grief and psychological resilience among the families of the deceased of Coronavirus. Methods: The present study was quasiexperimental with a pretestposttest design and followup stage and a control group. The statistical population included the families of deceased of Coronavirus in Rasht. The convenience sampling method was used to select 30 people, and they were randomly assigned to the experimental group (15 people) and control group (15 people). The research tools included the standard grief experience questionnaire by Bailey, Dunham, and Crawl (2000) and the cognitive flexibility questionnaire of Dennis and Vander Wal, and Jillon) 2010(. The participants of the experimental group received the Reality Therapy Package of Glasser (2008) in eight sessions, and each one lasted 90minute, but the control group did not receive any training. The data were analyzed using repeated measures variance. Results: The results indicated that reality therapy intervention was effective on the experience of grief (F = 17.62, P = 0.001) and psychological resilience (F = 15.12, P = 0.001). Also, this effect was stable in the followup stage. Conclusion: ETA square displays that grouping explains 49.9% of the difference between the scores of grief experience and psychological resilience in the experimental and control groups. The results indicated that reality therapy was effective in reducing the experience of grief and improving psychological resilience.