بیماری کوید19، فعالیت بدنی و عملکرد سیستم عضلانی

زمینه اصلی: ویروس کرونا ویروس 2019 (covid ‐ 19) یک بیماری ویروسی همه گیر است که در دسامبر 2019 اولین مورد را در شهر ووهان، چین داشته است. به نظر می‌رسد بیماری ویروس کرونا ویروس (covid-19) تاثیر عمده‌ای بر رفتارهای فعالیت بدنی و به طبع ان ساختار‌های اناتومیکی بدن از جمله سیستم عضلانی داشته باشد. هدف اصلی: بررسی تاثیرات شرایط بیماری کرونا ویروس بر روی دستگاه عضلانی از اهداف اصلی این مقاله می‌باشد. روش: با بررسی تحقیقات انجام شده در ارتباط با تاثیر بی تمرینی در شرایط قرنطینه بویژه بر روی سیستم عضلانی اطلاعات مورد نظر استخراج شد. در هنگام فعالیت بدنی،افزایش تقاضای عضلات اسکلتی منقبض شده در حین ورزش یک چالش اساسی برای تنظیم هموستاز بدن است که پاسخ‌های زیادی را در اندام‌های مختلف ایجاد می‌کند. سرعت سوخت و ساز عضله اسکلتی در مقایسه با شرایط استراحت می‌تواند حدود 100 برابر افزایش یابد(1،2). سیستم اسکلتی عضلانی، بعنوان یکی از بزرگترین بافتهای بدن، هدف اصلی تمرینات ورزشی است. بطور کلی ویزگی تغییر پذیری عضلات بعنوان یکی از قابلیت‌های بافت عضلانی است که با تمرینات ورزشی تغییر پیدا می‌کند که این تغییرات و سازگاریها شامل تمامی اجزای بافت عضلانی از سارکولما تا میتوکندری، میو فیبریل و مویرگها احاطه کننده بافت نیز می‌باشد(3). مدل‌های مختلفی می‌تواند اطلاعاتی را در مورد بی تمرینی و کم تحرکی بر روی سیستم عضلانی ارایه دهد.استراحت و بی تمرینی نمونه‌هایی از این مدل‌ها می‌باشد. بعنوان مثال کاهش مقدار گام‌های پیموده شده از نظر فیزیولوزیکی می‌تواند مدلی از کاهش سطح فعالیت بدنی در نظر گرفته شود. در این ارتباط، پیمودن حدود 10000 گام در روزمی تواند نشان دهنده میانگین سطح بالای فعالیت بدنی و در مقابل پیمودن حدود 1500 گام در روز نشان دهنده سطح پایین فعالیت بدنی باشد(4).تحقیقات نشان داه است که فعالیت بدنی و ورزش برای حفظ توده عضلانی از طریق فعال سازی سنتز پروتئین عضله ضروری است. برعکس، عدم فعالیت انقباضی عضلانی در طی دوره بی تمرینی، به ویژه در افراد مسن، دلیل اصلی مقاومت آنابولیک و آتروفی عضله است. کاهش قابل توجه میزان آتروفی عضله قابل توجه آتروفی (1-4%) فقط با 14 روز کاهش فعالیت در بزرگسالان جوان و مسن گزارش شده است (4،5). بی تمرینی در عضلات اسکلتی نه تنها با کاهش آتروفی عضلانی همراه است بلکه همچنین باعث کاهش قابل توجهی در عملکرد و کیفیت عضلات می‌شود (8). پروتئین‌های مکانیوسنسور، مانند کوستامرها، تیتین، فیلامین-c و bag3، که به فیبرهای عضلانی اجازه می‌دهد نیروهای مکانیکی را احساس کرده و علاوه بر این در تنظیم توده عضلانی اسکلتی نیز نقش دارند، در طی دوره بی تمرینی کاهش می‌یابند. (5).علاوه بر این، مطالعات در افراد انسانی با بی تمرینی طولانی مدت نشان می‌دهد که هموستاز میتوکندری با بی حرکتی عضلات مختل می‌شود و در نتیجه باعث کاهش سنتز پروتئین و تخریب پروتئین می‌شود (3،5،7). تحقیق در جوندگان نیز نشان می‌دهد که بی حرکتی عضلات به مدت 2 تا 3 هفته به دلیل کاهش تنظیم بیوژنز میتوکندری میزان و کیفیت میتوکندری را به طرز چشمگیری کاهش می‌دهد (6).نتیجه گیری: جمع بندی تحقیقات نشان می‌دهد که تخریب تحقیقا هموستاز میتوکندری به دلیل کاهش تحرک عضلانی بی حرکتی عضلات می‌تواند منجر به التهاب ارگانیک و سیستمیک در اندامها شود، که یکی از مهمترین مکانیسم‌ها در علت بیماری زایی کووید-19 در نظر گرفته شده است. علاوه بر این، کاهش فعالیت mtor، افزایش تولید ros، و افزایش سیتوکین‌های پیش التهاب مانند tnfα، اینترلوکین 1 و 6 در عضله شده که در نهایت می‌تواند منجر به آتروفی و کاهش عملکر عضلات در هنگان بی تحرکی شود (7،8). در این ارتباط سازمان بهداشت جهانی (who) 60 دقیقه در روز فعالیت بدنی متوسط تا شدید برای افراد 6 تا 17 ساله و 75 دقیقه در هفته وزن شدید یا 150 دقیقه در هفته فعالیت بدنی متوسط برای بزرگسالان و افراد مسن شامل 3 و 2 روز / هفته، به ترتیب، با تقویت عضلات و استخوان را توصیه می‌کند (9).