مرور سیستماتیک معایب و محدودیت‌های آموزش الکترونیک در ایران

با پیدایش و گسترش پاندمی بیماری کووید -19 در جهان، و محدودیت حضور افراد در جامعه، سبک آموزش در دنیا و ایران از آموزش چهره به چهره و حضوری به سمت آموزش‌های الکترونیک تغییر رویه داد. آموزش الکترونیک به مجموعه فعالیت‌های آموزشی گفته می‌شود که با استفاده از ابزارهای الکترونیکی اعم از صوتی، تصویری، رایانه‌ای، شبکه ای و مجازی صورت می‌گیرد. هدف این مطالعه بررسی معایب و محدودیت‌های آموزشهای الکترونیک در جامعه ایران است. این مطالعه به روش مرور سیستماتیک اجرا گردید. مطالعه با مرور پژوهش‌های منتشرشده در بانک‌های اطلاعات الکترونیک ایرانی از جمله sid، magiran، irandoc، noormags، isc، سیویلیکا و گوگل اسکالر از سال 1390 تا 1399 صورت گرفت.در مجموع 30 پژوهش مورد مطالعه قرار گرفت. از معایب و محدودیت‌های آموزشهای الکترونیک در ایران به مواردی مانند ضعف زیر ساخت‌های مخابراتی و اینترنتی در برخی نقاط کشور،عدم تناسب بین مفاد آموزشی و شیوه آموزش الکترونیک، آشنایی ناکافی اساتید و معلمین با شیوه‌های مختلف آموزش الکترونیک،احتمال افزایش خشونتهای سابیری و اعتیاد اینترنتی در بین دانشجویان بعلت دسترسی به اینترنت بدون دریافت آموزشهای لازم، احتمال بروز فرسودگی تحصیلی در بین دانشجویان، عدم آشنایی کافی دانش آموزان و دانشجویان با فضاهای آموزش الکترونیک، عدم کفایت آموزش‌های الکترونیک در آموزش برخی دروس، عدم تناسب بین کیفیت خدمات آموزشی و انتظارات اساتید و دانشجویان، عدم نگرش مثبت در بین اساتید و دانشجویان در پذیرش شیوه آموزش الکترونیک بعنوان روش اصلی آموزش و... اشاره کرد. با توجه به لزوم بهره‌مندی از آموزشهای الکترونیک در دانشگاهها و مدارس ایران همگام با رشد فناوری و اطلاعات در دنیا لازم و ضروری است که با برنامه ریزی مناسب سعی در رفع و مدیریت محدودیتها و معایب آموزشهای الکترونیک در ایران نمود.