نقش مثبت آموزش مجازی درافزایش خودتنظیمی در یادگیری از دیدگاه دانشجویان

زمینه مساله: خودتنظیمی به معنای توانایی درک و مدیریت افکار، رفتار، هیجانات و احساسات خود، مساله‌ای است که در امر یادگیری نقش مهمی دارد. فراگیرانی که خودتنظیمی بالایی دارند، به‌تنهایی قادرند فرآیند یادگیری خود را فعال کنند، ادامه دهند، و یا تغییر دهند و بدین‌ترتیب در یادگیری موفق‌تر عمل می‌کنند. یادگیری خودتنظیم‌شده متشکل از مولفه‌های هدف‌گذاری، خودنظارتی، خودآموزی و خودتشویقی است. هدف اصلی: با توجه به مجازی شدن آموزش در دانشگاه‌ها به‌دلیل بحران کرونا، نقش دانشجویان در فرآیند یادگیری پررنگ‌تر از پیش شده‌است. حال، مساله این‌جاست که آموزش مجازی با توجه به ماهیت فردمحوری که دارد، چگونه بر میزان خودتنظیمی دانشجویان در یادگیری تآثیر می‌گذارد؟ روش: در این پژوهش، روش کیفی مصاحبه نیمه ساختاریافته به‌کار‌رفت. مصاحبه‌ها با 40 دانشجوی کارشناسی رشته زبان و ادبیات انگلیسی که همگی آموزش مجازی را از شروع بحران کرونا تجربه کرده ‌بودند، از طریق اینترنت انجام شد. در حین مصاحبه سوالاتی از پیش‌طراحی‌شده درمورد میزان خودتنظیمی دانشجویان و به‌دنبال پاسخ‌ها، سوالات تکمیلی جهت کسب اطلاعات بیشتر از مصاحبه‌شوندگان پرسیده‌شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل مصاحبه‌ها نشان داد که دانشجویان در دوران آموزش مجازی آموخته‌اند که باید در مورد فعالیت‌های آموزشی خود برنامه‌‌ریزی داشته‌باشند و با هدف گذاری کوتاه مدت و درازمدت، صرف زمان بیشتر برای خودآموزی، خود تشویقی و دادن انگیزه به خود، به یادگیری دروس خود بپردازند. نتیجه‌گیری‌ها: آموزش مجازی درکنار مشکلات و معایبی که دارد، بی‌شک فرصت‌هایی را نیز به‌وجود آورده‌است که باید آن‌ها را مغتنم شمرد. یافته‌های این پژوهش نشان داد که آموزش مجازی به دانشجویان فرصت می‌دهد که خود را بیشتر بشناسند، نقاط ضعف و قوت خود را درک کنند و بر فرآیند یادگیری خود کنترل بیشتری داشته باشند. توصیه می‌شود پس از کرونا نیز آموزش مجازی در قالب آموزش ترکیبی و آموزش معکوس ادامه یابد تا دانشجویان در بستر آن‌ها بتوانند مهارت‌های خودتنظیمی خود در یادگیری را تقویت نمایند.