تقلا برای بقا،آیا کووید19،روش‌های سنتی تدریس را به ایستگاه آخر فرستاد؟

روش‌هایی نظیر سخنرانی و کارگروهی،پایه ی هر کلاس حضوری‌ای بودند،اکنون اما با گسترش غیرقابل پیش بینی و دومینویی کووید19 در جهان، روش‌های فوق به یکی از کسالت آورترین روش‌های تدریس در جهان بدل شده اند،استفاده از روش‌های نو و مبتکرانه در فرایند تدریس همواره با یاددهنده و یادگیرنده جذاب و پویا بوده است،اما به رغم گذشت چندین ماه از اولین حضور کرونای منحوس در جهان،همچنان روش ارسال مطلب،فایل و فیلم در گروه‌های درسی درخواست از فراگیران برای مطالعه ی آن و یا در بهترین شرایط برگزاری کلاس زنده از بسترهای مرسوم به اصلی ترین روش تدریس تبدیل شده است،روشن است که آموزش مجازی صرفا برپایه ی زیرساخت‌ها استوار نیست و نیاز است که یاددهنده نیز با روشی که با سبک مجازی خواندن دروس تجانس دارد به ارایه مطالب و انجام تدریس بپردازد،در این مقاله بنا داریم با استفاده از منابع کتابخانه ای،ابتدا این بحث آموزش مجازی را از آموزش حضوری با ارایه ی دلایل افتراق دهیم،با رویکرد‌های فعلی یاددهنده و فراگیران در روند آموزش مجازی آشنا شویم،روش‌های فعلی آموزش مجازی را آسیب شناسی کنیم و در نهایت با روش‌های نوین آموزش مجازی در جهان آشنا شده و کاراترین روش‌ها را که قابلیت و پتانسیل اجرا و پیاده سازی در ایران را دارند را معرفی کنیم و از این پژوهش نتیجه گیری شده است که اولا روش‌های معمول درس تدریس در کلاس‌های حضوری نمی توانند به روشی قابل اعتماد در فضای مجازی تبدیل شوند دوما تدریس در کلاس‌های مجازی نیازمند روش‌های تدریس سبک،کارا و بهینه تری است که عمده ی مطالب را در مدت زمانی محدود در اختیار فراگیر قرار دهد.