نقش تاب آوری و ادراک از سبک های فرزندپروری در پیش بینی اضطراب کرونا در دانشجویان

کرونا به‌عنوان یک بیماری مبهم و ناشناخته مشکلات متعدد رفتاری و روانی را به وجود آورده است. پژوهش حاضر به پیش بینی تاب آوری بر اساس سبک های دل‌بستگی، تحمل ناکامی و نگرش مذهبی در ایام کرونا پرداخت. روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه ساکنان شهر تهران بود. در این پژوهش از روش نمونه گیری در دسترس و پرسشنامه اینترنتی استفاده شد. به‌منظور جمع آوری داده ها از مقیاس تحمل پریشانی تاب آوری کانر و دیویدسون (2003)، پرسشنامه سبک دل‌بستگی بزرگ‌سالان‌هازن و شیور (1987)، مقیاس تحمل ناکامی‌هارینگتون (2005) و مقیاس جهت‌گیری مذهبی آلپورت (1967) استفاده شد. برای تحلیل یافته‌ها از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی چندگانه استفاده شد. یافته‌ها نشان داد بین سبک های دل‌بستگی، نگرش های مذهبی و تاب آوری همبستگی معنی‌دار وجود دارد (05/0p<). شاخص «ضریب تعیین چندگانه اصلاح شده» نشان داد که مولفه های پیش بین پژوهش می تواند 32% تاب آوری را پیش بینی کند. بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که تاب آوری در ایام کرونا با عواملی چند ازجمله سبک دل‌بستگی، تحمل ناکامی و نگرش مذهبی آن‌ها در تعامل است؛ بنابراین برنامه های توانمندسازی روان‌شناختی و رشد شخصی با تمرکز بر ارتباط اجتماعی موثر همراه با استقلال فردی می تواند توانایی رویارویی موثر با تنش‌های ناشی از بیماری همه گیر کرونا را افزایش دهد. همچنین ارتباط عمیق با خداوند، می تواند همراه با تغییرات مثبت در تاب آوری در جامعه مورد پژوهش باشد.