سنجش نوسازی بافت های فرسوده شهری با استفاده از فرضیه کای دو (chi–square) (بررسی اطلاعات بافت فرسوده‌ی طرح نواب)

گسترش فزاینده‌ی فقر شهری، نابرابری‌های فزاینده‌ی شهری، گسترش شکل‌های غیررسمی‌سکونت و اشتغال در کلان‌شهرها، تشدید شکاف طبقاتی و فضایی در شهرها، همگی مسائل پیچیده‌ای هستند که بدون به کارگیری روش‌های مشارکتِ واقعی در فرایندهای برنامه‌ریزی و مدیریت شهری نمی‌توان به شکلی موثر کاهش داده و برطرف شوند. از همین رو لزوم بهره‌گیری از مشارکت مردم در اداره‌ی شهرها در ایران امری گریزناپذیر است. در همین راستا رویکرد برنامه‌ریزی محلی در سال‌های اخیر در نظام مدیریت شهری ایران مورد توجه قرار گرفته است. این نوشتار در پی امکان‌سنجی تحقق این رویکرد جدید در بخشی از بافت فرسوده‌ی طرح نواب تهران با استفاده از فرضیه کای دو است. به نظر می‌رسد بین موانع ساختاری، از جمله موانع تاریخی، سیاسی، قانونی و عدم تحقق رویکرد برنامه‌ریزی محلی مشارکتی در محله مورد مطالعه در شهر تهران رابطه معناداری وجود دارد. برای سنجش این فرضیه از آزمون کای دو استقلال صفات استفاده شده است. برای تایید این فرضیه که آیا رابطه معناداری بین موانع ساختاری و رویکرد برنامه‌ریزی محلی مشارکتی در شهر تهران وجود دارد و یا خیر فرض شد که برای موثربودن (رابطه معنی‌دار داشتن) این متغیر باید تفاوت معنی‌داری بین گزینه‌های انتخابیِ افراد باشد. بنابراین فرضیه‌های (h0) فرض صفر: رابطه معناداری بین موانع ساختاری و عدم تحقق رویکرد برنامه‌ریزی محلی مشارکتی در شهر تهران وجود ندارد و (h1) فرض مقابل: رابطه معناداری بین موانع ساختاری و عدم تحقق رویکرد برنامه‌ریزی محلی مشارکتی در محله مورد مطالعه وجود دارد. نتایج مورد بررسی نشان داد از آنجا که مقدار کای دو به دست آمده از آزمون بیشتر از کای دو جدول پرسشنامه می‌باشد در نتیجه می‌توان گفت که h0 رد می‌شود و و فرضیه h1 تایید می‌شود. پس مشخص می‌شود که رابطه‌ی معناداری بین موانع ساختاری، از جمله موانع تاریخی، سیاسی، قانونی و عدم تحقق رویکرد برنامه‌ریزی محلی مشارکتی در بافت فرسوده محله نواب وجود دارد.