مدل بومی آموزش مدیران مبتنی بر موردکاوی هوشمند

امروزه بحث آموزش سازمانی نه تنها وظیفه یا اقدامی جانبی و فرعی نیست، بلکه در زمره حساس و اثربخش‌ترین فعالیت‌های سازمانی به شمار می‌آید. اهمیت آموزش و یادگیری به‌عنوان یک مزیت رقابتی بر همگان محرز است. لذا تعیین سبک آموزشی که بتواند ابعاد مختلف یادگیری را در نظر گرفته و به آموزش مدیران در سازمان‌ها بپردازد از اهمیت بالایی برخوردار است. در این پژوهش به مدل‌سازی آموزش مبتنی بر موردکاوی هوشمند به‌عنوان یکی از ابعاد آزمایشگاه مدیریت دانشگاه جامع امام حسین(ع) پرداخته‌شده است. مواردی چون یادگیری مشارکتی، پیوند فراگیران با پیچیدگی‌ها، و مشکلات دنیای واقعی، ابهامات، قرار گرفتن در موقعیت تصمیم‌گیری، دیدن تئوری در عمل، ارزیابی تاثیر تصمیمات افراد در عمل، بحث و گفتگو محور بودن آموزش، انعطاف‌پذیری بالای آموزشی و ... از دلایل اصلی پرداختن به این شیوه آموزش بوده است. برای دستیابی به مدل موردنظر از روش گروه کانونی استفاده شد. به‌منظور گردآوری اطلاعات، از مصاحبه‌های عمیق نیمه ساختاریافته به‌عنوان ابزار گردآوری اطلاعات استفاده شد. پس از گردآوری و تجزیه‌وتحلیل نظر خبرگان و همچنین دسته‌بندی و اولویت‌بندی موارد مطرح‌شده، نهایتاً مدل نهایی آموزش مبتنی بر موردکاوی هوشمند به دست آمد. این مدل دارای سه مقطع زمانی قبل، حین و پس از آموزش بوده که در هر مقطع فعالیت‌های لازم و توالی این فعالیت‌ها را ذکر نموده است. ازجمله مهم‌ترین ویژگی‌های این مدل انعطاف‌پذیری بالای آن و کنترل و اصلاح آن در طول دوره آموزشی و پس‌ازآن می‌باشد که می‌تواند روی دقت و عمق یادگیری مخاطبان تاثیر زیادی داشته باشد.