بررسی میزان شیوع و علل آسیب های جسمانی پارکور کاران مرد استان کرمان

هدف از این پژوهش بررسی انواع و علل آسیب دیدگی در پارکورکاران استان کرمان بود. به دلیل ماهیت رشته پارکور و فقط نمایش حرکات خطرناک آن در رسانه های جمعی ممکن است موجب قرار گرفتن پارکورکاران در معرض آسیب های اسکلتی عضلانی بشود. روش پژوهش از نوع گذشته نگر بود. از طریق پرسشنامه محقق ساخته (15 سوال) علل و انواع آسیب در 2 سال اخیر به شیوه مصاحبه از 80 نفر پارکورکار مرد (سن:31/4±71/17،قد:32/13±16/166،وزن:32/4±24/55) پرسیده شد. در این پژوهش چهار نوع آسیب عضلانی (8/54درصد)، مفصلی(1/28درصد)، استخوانی (8/8درصد) و پوستی (3/8درصد) بررسی شد که به ترتیب شامل، آسیب های کشیدگی (9/18)، کوفتگی (3/16)، پیچ خوردگی (7/14)، شکستگی (4/8)، خراشیدگی و بریدگی (9/7)، گرفتگی (8/7)، کبودی (6/7)، دررفتگی (13/1)، پارگی رباط (1/1)، ترک خوردگی (9/0) و پارگی مینیسک (2/0)می باشد. بیشترین آسیب در اندام فوقانی مربوط به گردن (5/20 درصد) که از نوع کوفتگی(9/36 درصد) و در اندام تحتانی مربوط به مچ پا (1/30 درصد) از نوع پیچ خوردگی(4/52 درصد) بود. عوامل مهمی که منجر به بروز آسیب شده اند شامل تکنیک ضعیف (6/11 درصد) ، نداشتن تجهیزات مناسب (9/10درصد)، برخورد با موانع و سطوح تمرینی (3/9 درصد) می باشد. نتایج این پژوهش موید آن است به دلیل شیوع آسیب عضلانی از نوع کشیدگی مسئولان و دست اندرکاران این رشته باید توجه بیشتری نسبت به این نوع آسیب در جهت پیشگیری داشته باشند و از طرفی مهم ترین عامل بروزآسیب تکنیک ضعیف بود باید در برنامه پیشگیری از آسیب باید المنت تمرینی با هدف افزایش آگاهی نسبت به انجام تکنیک صحیح گنجانده شود.