تاثیر تمرینات معلق بر عملکرد اندام فوقانی و تحتانی در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس

یکی از عمده ترین مشکلات بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس کاهش توانایی عملکردی در فعالیت های روزمره در اثر اختلالات عصبی عضلانی است. هدف از این تحقیق بررسی میزان اثر تمرینات معلق بر توانایی عملکردی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس می باشد. 29 بیمار مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس از نوع عود و بهبود با شاخص ناتوانی 4≤edss≤2 و دامنه سنی (31/9±87/36) و قد (69/4±75/167) و وزن(24/5±62/66) به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند و گروه تجربی به مدت هشت هفته به انجام تمرینات معلق بوسیله ابزار سویینگ پرداختند و گروه کنترل تنها به فعالیت های عادی روزانه خود بدون هیچ‌گونه محدودیت پرداختند. از شاخصmsfc به عنوان روش بررسی عملکرد آزمودنی ها استفاده شد. نتایج نشان داد توانایی عملکردی بالا تنه (001/0=p) و پایین تنه افراد (001/0=p) در گروه تجربی به طور قابل توجهی نسبت به گروه کنترل معنادار بود. با توجه به اثربخشی تمرینات منتخب سویینگ می‌توان از ابزار سویینگ به عنوان یک مداخله بالینی جهت بازتوانی و بهبود فاکتور های عصبی عضلانی بیماران از جمله بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس استفاده کرد زیرا این سبک تمرینات علاوه بر نوین بودن باعث افزایش چالش عضلات برای نگه داری بدن در پوسچر مناسب جهت حفظ تعادل می شوند در نتیجه نسبت به سایر روش های تمرینی از شرایط اجرای متفاوتی برخوردار هستند.