نقش میانجی شادکامی و انگیزش تحصیلی در رابطه میان خودراهبری یادگیری با پذیرش اجتماعی در دانش آموزان دختر دوره دوم ابتدایی شهرستان تنکابن

مطالعه حاضر با هدف تعیین نقش میانجی شادکامی و انگیزش تحصیلی در رابطه میان خودراهبری یادگیری با پذیرش اجتماعی در دانش آموزان دختر دوره دوم ابتدایی شهرستان تنکابن انجام شد. انجام شد. روش پژوهش توصیفی-همبستگی بود. جامعه این تحقیق دانش آموزان دختر دوره دوم ابتدایی شهرستان تنکابن بودند. با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای 204 دانش‌آموز انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه انگیزش تحصیلی والراند و همکاران (1992)، پرسشنامه پذیرش اجتماعی کراون و مارلو (1960)، پرسشنامه خودراهبری یادگیری فیشر و همکاران (2001) و پرسشنامه شادکامی آکسفورد بود. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از مدل‌سازی معادلات ساختاری نشان داد در مدل تحقیق اثر مستقیم متغیر پیش‌بین و ملاک برابر با 0.38 بود، اثر غیرمستقیم در صورت وجود متغیر میانجی شادکامی 0.600 و اثر غیرمستقیم در صورت وجود متغیر میانجی انگیزش تحصیلی 0.510 بود که با توجه به کمتر بودن اثر مسیر مستقیم از مسیرهای غیرمستقیم بنابراین وجود متغیرهای میانجی شادکامی و انگیزش تحصیلی تاثیر را افزایش می‌دهد و نقش میانجی در فرضیه تحقیق مورد تایید واقع شد.