عوامل و راهکارهای پیشگیری از بزه دیدگی اصحاب دعوی ناشی از بدرفتاری پلیس

با توجه به اهمیت نیروی انتظامی و نقش آنها در حفظ نظم و امنیت در جامعه، پرداختن به مسائل و مشکلات رفتاری کارکنان آن، بسیار ضروری به نظر میرسد. بزه دیدگی ناشی از رفتارهای منحرفانه و مجرمانه پلیس، جلوه های متنوعی دارد و راهکارهای پیشگیری و واکنش ویژه ای را نیز می طلبد. متاسفانه در مقررات کیفری ایران به کیفیت و نحوه اجرای برخی از وظایف نیروهای انتظامی به نحو شفاف اشاره نشده است و این سکوت قانونگذار موجب اختلاف در برخورد ماموران شده است و آنها با اعمال سلیقه و در نبودِ معیاری برای سنجش قانونی اقدام هایشان گاهی با تجاوز به حریم خصوصی شهروندان و یا با اعمال خشونت فیزیکی و یا روانی علیه آنان، افراد جامعه را بزه دیده سوءرفتارِ خود میکنند. اعمال خشونتِ بیشترِ پلیس نسبت به اصحاب دعوا، شاخص های امنیت و اعتماد اجتماعی به پلیس را به شدت کاهش می دهد و پدیده بزه دیدگیِ اصحاب دعوا خصوصاً اصحاب دعاوی کیفری (شاکی، شاهد، افرادِ مرتبط با جریان پرونده) از سوءرفتار ماموران نظام کیفری را افزایش می دهد. اگر دستگاه عدالت کیفری و خصوصاً بخشِ انتظامیِ این دستگاه، در رفتار با قربانیانِ جرائم و تامین نیازهای به جا و معقولِ آنان (به ویژه قربانیان جرائم خشونت بار و جرائم جنسی) کوتاهی کند، «بزه دیدگی ثانویه» واقع میشود که آثار آن از «بزه دیدگی اولیه» کمتر نیست. لذا این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی، به تبیین بزه دیدگی اصحاب دعوی ناشی از سوءرفتار پلیس، در دو مقیاس عوامل و راهکارهای پیشگیری میپردازد و راهکارهایی برای افزایش سلامت و کارآمدی پلیس جهت کاهش نرخ بزه دیدگی ثانویه ارائه میکند.