مبانی اخلاق عرفانی در اندیشه امام خمینی

عرفان و رسیدن به کمال پیشینه ای به درازای عمر بشر دارد، آدمی با توجه به فطرت خدای جوی همواره در پی دست یابی به حقیقت عالم و پروردگار یگانه بوده بر همین اساس عرفان را می‌توان نگاه بشر به حقیقت عالم دانست که در جهت سوق به معنای حقیقی آن بروز نموده است. عرفان در جهان اسلام نیز پیرو همین امر می‌باشد که البته باید آن را در دو دوره تقسیم بندی نمود، دوره اول که با زهد گرایی و دوری جستن از دنیا همراه بوده، در این زمان ترس از خداوند و آتش دوزخ مبنای گرایشات عرفانی بوده است، اما با تغییر آن به عشق الهی از سوی تعدادی از عرفا از جمله بازید بسطامی، حسین بن منصور(حلاج)، ابوالحسن خرقانی و قصاب آملی عرفان اسلامی به مرحله دوم خود ورود نموده است. اندیشه عرفانی امام خمینی; را باید بر گرفته از هر دو دوره جستجو نمود مشرب فکری ایشان متشکل از نمودار عرفانی، عرفای نامدار جهان اسلام عبدالله انصاری، محی الدین عربی، صدرالدین محمد قونوی، مولانا جلال الدین محمد بلخی، عبدالرزاق کاشانی، ملاصدرا، آیت الله شاه آبادی می‌باشد.امام خمینی; از عرفای جهان اسلام تاثیر پذیرفت اما عرفان ایشان دارای نقاط ویژه و گاهاً متمایز با سایر عرفا می‌باشد، اساس اندیشه عرفانی امام; مبتنی بر اسلام سیاسی و ضرورت تشکیل حکومت الهی است که آن را از جمله اصول حتمی در حرکت پیامبر6 در تاسیس حکومت دینی قلمداد می‌نمایند که بر دو محور قرار گرفته است، اول محضرشناسی و دوم مظهرشناسی،یعنی عارف با ریاضت در سلوک حقیقت خود را در محضر بی نهایت عالم می‌بیند و با توسل و توکل به آن به سوی رفرم اجتماعی، نهضت دینی و احیای شعائر در هر عصری حرکت می‌کند و در واقع عارف مصلح اجتماعی و رهبر دینی در جامعه تلقی می‌شود.