توصیف و تحلیلی برجایگاه آموزش و توسعه منابع انسانی در برنامه ششم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور

برنامه های توسعه کلان یک جامعه را می توان یکی از مصادیق توسعه یک کشور تلقی نمود. در هر سیستم برخی از اجزا نقش محوری ایفا می نمایند. با نگاهی بر الگوهای سیستمی مختلف می توان نوع ارتباطات میان بخشی در برنامه ها را نیز به طور آگاهانه تعیین و برقرار نمود. بدیهی است اگر چنین باشد یک برنامه جامع که از بخش های متعدد و مختلف تشکیل شده است و می تواند از هم افزایی قابل توجهی برخوردار شود.با توجه به اینکه در این پژوهش هدف، بررسی جایگاه آموزش و توسعه منابع انسانی در متن برنامه ششم توسعه اقتصادی ،اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران و تحلیل نوع الگوی سیستمی در برنامه مذکور است. لذا روش بررسی، تحلیل مضمون سند است که با توجه به مولفه های آموزش، منابع انسانی ، سرمایه انسانی و مدیریت منابع انسانی به بررسی کل متن برنامه و کل احکام آن در سند مذکور پرداخته و نتیجه گیری شده است.گرچه آموزش را به عنوان یکی از عوامل اساسی توسعه و یا بهتر بگوییم به عنوان محور و پایه اصلی توسعه می شناسیم ولی در تحلیل برنامه کلان توسعه از چنین جایگاه در حد قابل نتیجه گیری برخوردار نیست.رد پای توجه به آموزش منابع انسانی و اثرگذری و حتی تاثیر پذیری آن در رابطه با سایر بخش ها پررنگ نیست و شاید یکی از علت های آن نگاه تفکیکی و غیر تلفیقی و غیر سیستمی غالب بر روح برنامه کلان توسعه است و این حتی در عنوان برنامه که صرفا به سه بعد اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی نسبت داده شده است و تکلیف وجایگاه سایر ابعاد مهم از جمله آموزشی و یا حتی سیاسی و نظامی و... درآن مشخص نیست،