مهارت‌آموزی، توسعه سرمایه انسانی و اشتغال

یکی از بنیادی‌ترین وظایف آموزش عالی در جهان مدرن، تربیت نیروهای توانمند به‌منظور ارتقاء سطح کیفی و کمی نیروی انسانی در راستای توسعه و پیشرفت جامعه است. پژوهش‌های گذشته نشان‌دهنده آن است که در طی بیش از چهار دهه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، نظام علمی کشور در دو بخش توسعه‌ی کمی و کیفی، پیشرفت‌های قابل‌توجهی داشته است (صالحی عمران، 1397). اما به نظر می‌رسد امروزه انتقادهایی بر گسترش و توسعه آموزش عالی ایران مطرح گردیده است. این پژوهش به دنبال پاسخ به این سوالات می‌باشد: چرا رشد و توسعه آموزش عالی در ایران مورد انتقاد قرار گرفت؟ راهکارهای برون‌رفت از این انتقادات در راستای دستیابی به کارآفرینی و اشتغال چیست؟ یکی از عوامل کلیدی که لازم است در این حیطه موردتوجه قرار گیرد ارتباط نظام‌های آموزش عالی با نظام کار و اشتغال است. این پژوهش از نوع تحقیقات کاربردی با رویکرد یا ماهیت کیفی است. این مقاله با استفاده از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی تدوین‌شده است. در این پژوهش با مروری بر پژوهش‌های انجام‌شده در این زمینه عواملی که انتقاد بر آموزش عالی را باعث می‌شوند بررسی و مطرح گردید و سپس راهکارهایی جهت برون‌رفت از این انتقادات در راستای دستیابی به کارآفرینی و اشتغال را در سه بخش: خارج از نظام آموزشی (تولید ناخالص ملی و رشد اقتصادی)، بخش شناخت نظام تولید، بازار کار و اشتغال و ظرفیت‌های جدید، مطالعه آینده کار در ایران و بخش اصلاحات آموزشی ( ایجاد پیوند میان بازار کار و آموزش). مهارت‌آموزی و صلاحیت محور کردن آموزش عالی ارائه گردید.