مروری بر نانوالیاف تولید شده به روش الکتروریسی و کاربرد آن در حوزه های زیستی

در سال های اخیر، نانوالیاف پلیمری با توجه به دارا بودن خصوصیات ویژه ای مانند نسبت سطح به حجم بالا و همینطور تخلخل زیاد، توجه بسیاری از محققان سراسر دنیا را به خود جلب کرده است. تا به امروز روش های متعددی برای تولید نانوالیاف ارائه شده اند که در میان این روش ها، الکتروریسی با توجه به سادگی و انعطاف پذیر بودن فرآید محبوبیت زیادی کسب کرده است. الکتروریسی یک روش کنترل پذیر و مقرون به صرفه برای تولید برای تولید نانوالیاف دارای خصوصیات مطلوب برای کاربردهای متنوع می باشد. از ویژگی های الیاف تولید شده به روش الکتروریسی می توان به سطح ویژه بسیار زیاد، تخلخل بالا و توانایی بارگذاری و کپسوله کردن بیومولکول ها و مواد دارویی و همچنین امکان بارگذاری و رهایش چند ماده دارویی به صورت همزمان اشاره کرد. تمامی این ویژگی ها در کنار هم باعث شده تا ساختارهای تولید شده به این روش در حوزه هایی مانند سیستم های دارورسانی، مهندسی بافت و همینطور زخم پوش، بسیار کاربردی باشند. با توجه به گسترش و پیشرفت روز افزون مطالعات انجام شده در این زمینه، هدف این پژوهش بررسی فرآیند الکتروریسی، پارامترهای تاثیرگذار و مرور بخشی از مطالعات انجام شده در حوزه های مربوط به زخم پوش و دارورسانی می باشد.