کاربرد الگو در حیطه نظریه‌پردازی در علوم سلامت

علوم سلامت علی‌رغم عملیاتی بودن و توسعه یافتگی آن در کشور در الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت کمتر مورد توجه قرار گرفته است. غلبه دیدگاه علوم انسانی در الگو اگرچه امری مطلوب و نمایشگر توجه به انسان مطلوب و ایده‌آل است. ولی این مشکل را ایجاد می‌کند که انسان موجود که بیشتر مورد توجه علوم عملکردی است در ان نادیده گرفته می‌شود. نظریه‌پردازی اغلب با انسان مطلوب سروکار دارد و در نظریه‌پردازی برای علوم سلامت به علت عملکردی و بالینی بودن آن هر دو جنبه مطلوبیت و انسان موجود باید مد نظر قرار گیرد. این مقاله در پی آن است تا به تحلیل نیاز علوم سلامت به توجه در این مورد در الکوی اسلامی- ایرانی بپردازد و با بیان نیازهای علوم سلامت؛ به تحلیل تدبیر گسترش دامنه تحقیق و نظریه‌پردازی و گفتمان‌سازی برای تبیین سازگاری دوگانه‌های علم و دین، ایرانی بودن و اسلامیت در الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت در حیطه نظریه‌پردازی در علوم سلامت بپردازد.