نقش وحی الهی در معنا بخشیدن به اخلاق دینی

آیا برای فهم مفاهیم و احکام اخلاقی به دین و وحی الهی نیازمندیم؟ ادعای غیرممکن بودن معرفت اخلاقی بدون دین، ادعایی بسیار بعید است و دلایل منطقی و تجربی زیادی علیه آن وجود دارد. دیدگاه معتدل­تری نیز وجود دارد که ادعا می­کند انسان­ها پیش از دین به مفاهیم کلی اخلاق معرفت داشته­اند و تنها معرفت به جزییات اخلاقی است که به دین بستگی دارد. حال اگر انسان­ها بدون دین نیز می­توانند به معرفت اخلاقی دست پیدا کنند، دیگر به دین چه نیازی است؟ همچنین این دیدگاه راه­کاری برای رهایی از تنگناهای اخلاقی و شک و تردید اخلاقی حاصل از آنها ارائه نمی­دهد. با توجه به این انتقادات می­توان از توجیه دیگری دفاع کرد؛ دین به معرفت اخلاقی چیزی اضافه نمی­کند بلکه به قضاوت­های اخلاقی انسان­ها قطعیت می­بخشد. اگر انسانها بخواهند صرفا با اتکا به عقل، قطعیت و تمایزی دقیق برای احکام اخلاقی بیابند به سرعت به ناتوانی و ضعف خود پی­ می­برند. تنها کسی که با خالق مطلق در ارتباط باشد می­تواند به قطعیت در ارزشها و جهت­یابی­های اخلاقی صحیح دست پیدا کند. این قطعیت از دو منبع تامین می­شود؛ اولی محتوای باورهای دینی است که طبق آن، ساختار اخلاقی بشر یکی از مخلوقات الهی و وجهی اساسی از مشیت اوست؛ خداوند بندگانش را رها نمی­کند و آنها را با ابزارهای ضروری برای تعامل با دنیا و فهم اخلاق تجهیز می­کند. دومی، ایمان است؛ ایمان همچون چشمه­ای جوشان در وجود فرد مومن است و او را از هرگونه تردید و اضطراب می­رهاند