تحلیل معنای زندگی در پرتو علت غایی

مساله­ی «معنای زندگی»، از برجسته­ترین مسائل فلسفی، دینی و روان­شناختی است که از دیدگاه­های مختلف قابل بررسی است. بی­معنایی و معناداری زندگی، دو نگرش دیگرگون و مبنایی به مساله­ی معنای زندگی می­باشند. از معنای زندگی، «هدف»، «ارزش» و «کارکرد» استنباط می­شود که در این نوشتار به شیوه­ی اسنادی و استنتاجی، پژوهش درباره­ی معنای زندگی در واقع پژوهش درباره­ی«غایت» یا «هدف» زندگی در حوزه­ی فلسفیِ «علت غایی» است. علت غایی از جمله عللی است که در فلسفه مشاء، نقشِ بسیار مهمی دارد. تلقیِ خداوند به­عنوان محرک نخستین که درنهایت به همان علت غایی بازمی‌گردد، نقش مهمی را برعهده­ی علت غایی قرار می‌دهد. حضور غایت، نوعی جهت دادن به زندگی است؛ زندگی در رسیدن یا نزدیکی به آن غایت، معتبر می­گردد. از این رو، کسانی که زندگی را هدفمند می­دانند، کمتر دچار سرگردانی می­شوند. آن­ها توجه و کوشش خود را در راستای نیل به علت غاییِ ارجمندِ زندگی می­کنند و این موجب معناداری زندگی­شان می­شود.