مدح و مفاخره در غزلیات کمال خجندی

در شعر فارسی همانند دیگر زبان‌های جهان ستایش و مدح نقش مهمی دارد. اگر چه اسلام برای این امر مرزبندی خاص خود را دارد لیکن این امر غالباً در شعر اکثر شعرا به درستی رعایت نشده است. زیرا شاعران بیشتر برای مطامع دنیوی و امور مادی از این قابلیت خود استفاده کرده اند. مدح می‌تواند مربوط به خود شاعر، ممدوح یا معشوق وی باشد. بسیاری از شاعران علاوه بر آن که به خاطر اثبات موقعیت شعری خود در برابر دیگران از مفاخره استفاده کرده‌اند و به بیات کمالات و بزرگی های خود پرداخته اند، برای اثبات جایگاه اجتماعی یا تامین نیازهای اقتصادی در شعر خود دیگران بویژه صاحبان قدرت و ثروت را نیز مدح کرده‌اند. خاقانی یکی از پیشگامان بزرگ در عرصة مفاخره در زبان فارسی است. حافظ شیرازی، شاعر بزرگ ایران، هم از این مقوله مستثنی نبوده و به ستایش شاه شجاع (لبته بسیار محدود) پرداخته است. گروهی دیگر علاوه بر مدح شاهان و بزرگان به بیان کمالات و جلوه های جمال معشوق خود خواه زمینی، خواه آسمانی پرداخته‌اند. در کاوش پیش رو تلاش شده است تا به بررسی مفاخره‌ها و مدح های غزلیات کمال خجندی پرداخته شود برای انجام این تحقیق از روش کتابخانه‌ای و توصیفی تحلیلی استفاده شده است.