معنای زندگی انسان در نظام هستی شناختی صدرایی

پرسش از معنای زندگی و دست یابی به زندگی معنادار یکی از اساسی ترین دغدغه های دیرینه انسان ها است. در لایه های باطنی این پرسش، توجهی ژرف به معناداری هستی به معنای عام نهفته است. بی شک پاسخ به معناداری زندگی انسان به معنای خاص برخاسته و متاثر از تصویری است که از معناداری هستی برای او ترجمان شده است. نحوه مواجهه صدرا با هستی و چگونگی تفسیر آن، تبیین معناداری هستی است که زندگی انسان را به عنوان جزء معنادار در قیاس با کل معنادار هستی، موجه می نماید. در این مجال با عنایت به این مبانی هستی شناختی به معناداری زندگی انسان پرداخته ایم. اصالت وجود، تشکیک خاصی وجود، حرکت جوهری، امکان فقری و رابطی بودن وجود ممکنات و وحدت شخصی وجود اهم مبانی هستی شناختی صدرایی هستند که در پرتو تبیین آنها هستی و به تبع آن زندگی انسان معنا می یابد.