تاثیر توحید در معنابخشی به زندگی بررسی رویکرد امیدوارانه در مواجهه با ناملایمات در دعای جوشن صغیر

معنای زندگی انسان در گرو بینشی است که به حقایق هستی دارد. دین بینش انسان به زندگی و به تبع آن کنش او در مواجهه با فراز و نشیب های زندگی را ترسیم می کند. اسلام و ارزشهای متعالی آن مبتنی بر نظام هستی شناختی توحیدی خود، تصویری از زندگی و به طور خاص خوشی ها و ناخوشی های انسان ارائه می کنند و به تبع آن رویکردی عملی را پیش پای انسان می­گذارند. پرسش اصلی این است که نگرش توحیدی که تفسیر و تبیین آن در ادعیه و به طور خاص در دعای جوشن صغیر ارائه شده است چه تصویر و به تبع آن چه رویکردی را در مواجهه با ناملایمات زندگی انسان ارائه می کند. تکیه به منبع نامتناهی و بی نیاز خیر و قدرت و لطف از یک سو، و واقعی و دست یافتنی بودن این اتصال و اتکال به این منبع متعالی با وجود نقص های وجود انسانی از سوی دیگر، رویکردی امیدبخش به زندگی را مبتنی بر اصل توحید پیش چشم حکمت نظری و پیش پای حکمت عملی قرار می دهد.