اموال فرهنگی و مالکیت فکری از دیدگاه حقوق بین الملل خصوصی

اموال فکری و فرهنگی یکی از موضوع های مهم در نظام حقوق مالکیت و حقوق بین الملل خصوصی است. ماهیت خاص این دو عامل موجب شده است که برخی افراد اقدام به سوء استفاده از تلاش های سایر افراد و یا اموال باستانی یک کشور نمایند. در حمایت از مالکیت فکری و فرهنگی تلاشهایی که در سطح بین المللی از سوی کشورها برای تدوین مقرراتی برای حمایت از مالکیت فکری و فرهنگی از دهه 1960 میلادی شروع شد. ولی در خصوص حفظ اثار فکری و فرهنگی در هر کشور، لازم است اقداماتی برای حفظ این منابع به صورت کارا سورت گیرد. در این پژوهش قوانین تدوین شده در عرصه بین المللی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان می دهد که جایگاه حقوق مالکیت فکری در حقوق اموال، از نوع حقوق عینی است، رابطه بین پدیدآورنده و پدیده فکری نیز از نوع مالکیت بوده و اموال فکری در دسته اموال قیمی قرار می‌گیرند. اموال فکری و اموال فرهنگی را باید در یک چارچوب حقوقی مورد بررسی و مطالعه قرار داد، ولی این به معنی اختلاط این اموال و از بین بردن و یا انکار تفاوت بین اموال مادی و اموال فکری نیست، بنابراین در اعمال مقررات، باید به تفاوتها را توجه کرد و مقررات مربوط را تا جایی که با ماهیت اموال فکری همسویی داشته باشند، بکار بست.