زندگی و حمایت معنوی زنان در آموزش عالی

با وجودی که در طول دو-سه دهه گذشته، در جمهوری اسلامی ایران دسترسی به آموزش عالی برای زنان بهبود چشمگیری یافته است، منتها حضور آنان در عرصه مدیریت آموزش عالی همچنان در هاله ای از ابهام قراردارد. در زمینه آموزش عالی، زنان هنوز راه طولانی را برای مشارکت همسان در تدریس و هم در مدیریت در مقایسه با مردان دارند. اگرچه زنان در دستیابی برابر به آموزش و تدریس موفقیت هایی را داشته اند، اما در سیاستگذاری و مدیریت آموزش عالی به شدت نقش کمتری دارند. روند و الگوی کنونی بیانگر این واقعیت است که زنان در سطح مدرس استخدام می شوند، اما در این سطح گیر کرده و یا چون قادر به ترکیب خانواده و تعهدات دانشگاهی نیستند پس از مدتی زندگی علمی و آکادمیک را رها می کنند. معمولاً سه دیدگاه سبب کمیابی و کمبود حضور زنان در موقعیت های ارشد دانشگاهی می شوند: 1. زبان؛ 2. زنان؛ 3. زمان. فرد محوری-زبان که ناشی از ویژگی های روانی-اجتماعی-شخصیتی، نگرش ها و مهارت های زبانی-رفتاری خود زنان است؛ دیدگاه ساختار محوری-زنان به زیان زنان در ساختار سازمانی است که شکل و رفتار آنان را تعریف می کند؛ و رویکرد فرهنگ محوری-زمان استدلال می کند که نقش های اجتماعی مبتنی بر جنسیت، و نا مربوط به زمان و محیط کار توسط آنان به محل کار کشیده شده است. اگر چه شواهد کمی می توان در مورد ناتوانی زنان برای انجام کار درآموزش عالی یافت، اما نابرابری واقعی در بسیاری از زمینه ها که عملکردشان را تحت تاثیر قرارمی دهد وجود دارند، نظیر: عدم وجود شرایط توانمندسازی؛ تبعیض در حقوق و دستمزد و مزایای جانبی؛ سیاست های جذب و استخدام؛ موانع فرهنگی وساختاری؛ و شرایط سرد برای حضور زنان در دانشگاه ها. این مقاله با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی، با مروری بر مباحث مربوط و تجربیات نویسنده، ابتدا به نقش و تاثیرحضور معنوی زنان در آموزش عالی می پردازند، سپس با اشاره به ویژگی های اساسی عوامل موثر ومانع از حضورآنان درسیاست گزاری ومدیریت های کلان آموزش عالی را معرفی وتحلیل می کند.