کاربرد عملی تکنیکهای معنادرمانی

هدف از این بررسی، تحقیق درباره انواع تکنیکهای معنادرمانی است که در زمانهای مختلف جهت درمان بیماران و رفع مشکلات آنان مورد استفاده قرار گرفته و موسسات متعددی در سراسر دنیا در این زمینه فعالیت دارند. اولین بار ویکتور فرانکل مفهوم معنادرمانی را در وین مطرح و سپس توسط وی و شاگردانش گسترش داده شد. معنادرمانی در موارد روان رنجوری اندیشه زاد، درمانی ویژه به شمار می آید، به عبارت دیگر چیزی که بیمار در ناامیدی وجودی در مورد بی معنا بودن زندگی اش گرفتار آن آمده نیاز به معنادرمانی دارد نه رواندرمانی. معنادرمانی بعد پدیده انسانی مشخصی را به رواندرمانی می افزاید. در واقع دو پدیده ی انسانی یعنی قابلیت از خود- فراروی و قابلیت از خود- جداشدن با تکنیکهای معنادرمانی همچون تمرکز زدایی و قصد تناقضی بترتیب تجهیز می شوند. طبق اظهارات لوکاس(1982) قصد تناقضی، خود دارای سه شیوه اصلاح نگرشها، گفتگو با خود و استفاده از شوخی می باشد که در درمان انواع ترسهای غیر منطقی(فوبیاها)، وسواس فکری عملی و علایم اضطرابی کاربرد دارد. تمرکز زدایی برای درمان اعتیادها، اختلالات روان تنی، خستگی مفرط و موارد مختلف در موقعیتهای پزشکی و انواع درمانهای فردی و گروهی استفاده می شود. تکنیک اصلاح نگرشهای معنادرمانی بویژه در درمان روان رنجوری اندیشه زاد مناسب است که چنین تعارضاتی تقریبا همیشه در موقعیتهایی که تغییر پذیر نیستند(فجایع، حوادث و ....) بوجود می آیند. تکنیک اصلاح نگرشهای معنادرمانی رویکردی غمخوارانه و نوع دوستانه به موقعیتهای زندگی کنونی بیماران و اشتباهات آنها نظیر طلاق، شکستهای گذشته، رویارویی با فاجعه و علایم پیری دارد. سایر تکنیکهای معنادرمانی نظیر معنانمایشگری، تحلیل معنایی رویا، تکنیک معنا پشتیبان و تکنیک فراخوانی و ....در زمینه های مختلفی مورد استفاده قرار می گیرند