بررسی وضعیت زنان در پاچاهای «‌قصّه‌» لَکی

واژة قصّه به معنی سرگذشت و حکایت است و اصطلاحاً به آثاری گفته می‌شود که در آن‌ها بیشتر تاکید بر رویداد‌های خارق‌العاده است. قصّه‌های عامیانه شامل انواع متنوعی از اساطیر، قصّه‌‌های پریان و قصّه‌های مکتوبی است که موضوعات آن از فرهنگِ قومیّتی گرفته شده است. لَک‌ها قومی از اقوام ایرانی تبار هستند که محل سکونت آن‌ها را مناطق غربی و اکثرا در استان‌های کرمانشاه، همدان، ایلام و لرستان به شمار آورده‎اند. پاچا یا پارچا (parča) در گویش لَکی؛ به معنای مَتَل، سرگذشت و حکایت گذشتگان، افسانه و قصّه است. در پاچاهای لکی؛ زن به عنوان موجودی زمینی و گاه به شکل فرا زمینی نمایان شده است آنها حضور موثری، در تبیین ارزش‌های سُنّتی و پس‌زمینه‌های فرهنگی- قومی و حوادث و سوانح اجتماعی دارند. از جمله دل نگرانی ها و نقش های زنان در پاچاها می توان به موارد زیر اشاره نمود: حضور در عرصه اقتصادی، ازدواج و حفظ کانون خانواده، تربیت فرزند و.... همچنین در برخی از حکایات زن قربانی نابه هنجاری های اجتماعی می شود و مورد تحقیر و ظلم واقع می شود. این جستار برآن است تا به بررسی وضعیت زنان در پاچاهای «‌قصّه‌» لَکی با تکیه بر قصّه‌های مکتوب بپردازد که شامل قصّه‌های سه‌ چارکی و پاچا تالیف جهانشاه آزادبخت، افسانه‌های لکی تالیف کیومرث امیری و... می‌شود.