بررسی سطوح آشنایی زدایی در نثر صادقی

درک ما از مفهوم پدیده‌ها و حس ما از زیبایی آنها، بی‌گمان رویکردی است که رفته رفته به عادت بدل می‌شود. هنر، عادت‌هایمان را در فرآیند ادراک حسی تغییر می‌دهد و هر پدیدة آشنا و مفهوم مبتنی بر دریافت عادت را نا آشنا و بیگانه می‌سازد که همین بیگانه سازی و نا آشنایی را می‌توان به گونه‌ای، آشنایی‌زدایی از مفاهیم دانست. بهرام صادقی از نویسندگان بزرگ معاصر است که برای تشخص دادن به نثر خود از آشنایی زدایی بهره برده است و بی تردید یکی از عوامل ابهام در داستان‌های وی به کارگیری همین تمهید می‌باشد. این مقاله برآنست که به بررسی سطوح آشنایی زدایی در داستان‌های کوتاه صادقی بپردازد و نمونه‌های برجستة آن را نشان دهد. تلاش ما بیشتر، بررسی سطح درون مایه ای داستان‌های کوتاه صادقی است اما برای کامل نشان دادن بحث آشنایی زدایی سطوح دیگر آن نیز ذکر شده است.