جایگاه استادان اعزامی در گسترش و تقویت زبان و ادبیات فارسی در بنگلادش

زبان فارسی یکی از مهمترین زبان‌های دنیا است که زبان دوم جهان اسلام محسوب می‌شود. تقریباً شش قرن و نیم (1204-1837م.) زبان فارسی به عنوان زبان علمی، ادبی، درباری، رسمی و دولتی در سراسر منطقة بنگلادش رایج بوده و در این مدت طولانی زبان و ادبیات فارسی و فرهنگ و تمدن ایرانی بر مردم این سرزمین تاثیر و نفوذ فراوان گذاشته است. روابط فرهنگی، علمی و ادبی ایران و بنگلادش در سده‌های گذشته، غیر قابل انکار است. پژوهشگران می‌دانند وقتی که اختیار الدین محمّد بن بختیار خلجی، سپهسالار قطب الدین ایبک در سال 1204م. در این منطقه حکومت مسلمانان را تشکیل داد، از آن زمان در سرزمین بنگال زبان فارسی رواج یافت. اما از سال 1837م. انگلیسی‌ها با صدور اطلاعیه ای کاربرد زبان فارسی در ادارات دولتی را ممنوع کردند و در صدد بر آمدند تا ریشه‌های این درخت کهنسال را از میان بر کنند. اما علی رغم همه تلاش‌ها و با آنکه بیش از صد و هشتاد و دو سال از آن ممنوعیت می‌گذرد، امروزه در مشهورترین دانشگاه‌های بنگلادش زبان فارسی تدریس می‌شود و به همت و تلاش استادان اعزامی از وزارت علوم، تحقیقات و فناوری ایران، از سال 1373 تا اکنون،که 13 استاد اعزامی به این کشور آمده اند، زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه داکا / بنگلادش رونق و تقویت خاصی یافته است. سعی نگارنده در این مقاله بر آن است که به زحمت و راهنمایی استادان اعزامی در بنگلادش بپردازد تا چهرۀ اهمیت استادان اعزامی برای گسترش و تقویت زبان و ادبیات فارسی در بنگلادش بهتر و بیشتر نمایان می‌شود.