جلوه‌های باستان‌گرایی در اشعار میرزاده عشقی

باستان‌گرایی یا آرکائیسم، استفادة آگاهانه از واژه‌های منسوخ یا شیوة نحوی غیرمتداول جمله‌ها در زبان امروز است؛ و نشان می‌دهد که شاعران تا چه میزان از سنت و میراث کهن استفاده کرده‌اند. در این شیوه، شاعر از نُرم عادی زبان خارج می‌شود و با احیای واژه‌های کهن و به کارگیری ساختار زبانی گذشته، موجب برجسته‌سازی و تاثیرگذاری بیشتر کلام خویش می‌شود. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده و بر آن است تا جلوه‌های باستان‌گرایی را در اشعار میرزاده عشقی مورد بررسی و مداقه قرار دهد. عشقی با همنشین کردن آگاهانة زبان شعر گذشته و معاصر در تاثیرگذاری کلام و جلب نظر مردم توفیق یافته است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که کاربرد ساختار تقدّم صفت بر موصوف؛ کاربرد فرایند واجی کاهش؛ قاعدة جابه‌جایی اجزای فعل، بیشترین بسامد را در اشعار میرزاده عشقی دارد. ضمناً عواملی چون، بازآفرینی میراث ادبی کهن، تحریک غرور و احساسات ملی، نشان دادن نفرت و انزجار ملی از شرایط جامعه و یادآوری هویّت باستانی و پر افتخار بزرگان و مفاخر کهن از مهمترین دلایل توجه عشقی به باستان‌گرایی است.