نگاهی به ترجمه در دوره قاجار (با رویکرد روش‌شناختی)

با شروع گرایش سنت ادبی قاجار به ادبیات فرنگی، خصوصا توجه دربار قاجار به فرنگ و فرهنگ اروپایی، سیلی از آثار غرب، خاصه از زبان‌های فرانسه و انگلیسی توسط گروهی از نجبای درباری فرنگ دیده، یا برخی از اروپاییان مقیم ایران، در زمینه‌های مختلف به فارسی برگردانده شد. توجه به برگردان ادبی و نمایش‌نامه در این دوره، گروهی از مترجمان نسل نو را به ادبیات ترجمة ایران معرفی کرد که سبک و نگاه ایشان سال‌ها و شاید تا به امروز در سبک‌ ترجمة آثار مهم بیگانه، آشکارا دیده می‌شود. توجه به بیان، دید و نگارش، و خصوصاً مخاطب از جمله ویژگی‌های این دورة ترجمه در ایران محسوب می‌شود. این پژوهش بر آن است تا با توجه به هر یک از این ویژگی‌ها، در برخی از ترجمه‌های نخستین بازمانده از این دوره، سبک و آیین ترجمه در این عهد را، با توجه به برخی از اصول نظری ترجمة نوین، بررسی نماید.