قابلیت‌های دراماتیکِ رستم و سهرابِ شاهنامه برای فیلم‌نامه

یکی از راه‌های زنده نگه داشتنِ آثارِ پُربهای ادبی گذشتگان، پیوندِ آن‌ها با نیازهای امروز است. باید با دستیابی به شگردهایی، شکافِ میانِ هنر و ادبیاتِ کهن و نوین را پُر نمود تا جوانان بتوانند از درون‌مایه‌های انسان‌سازِ آن‌ها بهتر بهره جویند. با عنایت به ظرفیت‌های نمایشی و سینماییِ شاهنامۀ فردوسی و بازآفرینیِ آن به فیلم‌نامه، می‌توان به بخشی از برترین آرمان‌های هنری و فرهنگیِ موردِ نیازِ جامعۀ امروز دست یافت. با برگردانِ متن‌های کهن به قالب‌های نمایشیِ روز، هم ادبِ کهن جانی دوباره می‌گیرد و هم مفاهیمِ غنیِ آن‌ها حیثیتی شایسته به هنرهای نو می‌بخشد. این مقاله بر آن است کاوشی داشته باشد در داستانِ رستم و سهراب بر پایۀ عناصرِ دراماتیک و تطبیقِ آن با ساختارِ فیلم‌نامۀ سه‌پرده‌ای، به‌ویژه الگوی پی‌رنگ‌محورِ سید فیلد. برایندِ کار این است که شاهنامه افزون بر این توانمندی‌ها از چنان قابلیتِ دراماتیکِ بالایی برخوردار است که خود الگویی برتر می‌نماید. این اَبَرداستان برای همسازی با زمان‌بندیِ کلاسیکِ سینمای داستانی، ناگزیر باید از پردۀ پایانی بکاهد و بر پردۀ میانی بیفزاید. همانا یکی از رهیافت‌های بنیانی در بهینه‌سازی و کامیابیِ فیلم‌های اقتباسیِ ایران، شناختِ درستِ فراز و فرودِ داستان و کاربستِ هنرمندانۀ الگوهای کارآمدِ فیلم‌نامه است.