نمود طبیعت در لالایی‌های ابرکوه

لالایی اولین ارتباط موسیقایی مادر و نوزاد و اولین درد و دل های مادر با گاهواره و کودک است. حرف‌های نگفته ای که مادر به هیچ معتمدی نمی-گوید تااینکه در قالب لالایی برای نوزادش می خواند و حتی وقتی کودکش در خواب فرو می رود، به لالایی هایش ادامه می دهد.مادر اندکی از گلایه‌ها، آرزوها، دلتنگی ها و نا ملایماتی را که بر دلش سنگینی می کند بازگو می-کند.لالایی‌ها جزئی از ادبیات شفاهی به شمار می‌آیند و از گذشته‌های دور، درکلام مادران در سراسر جهان جار ی بوده اند. مادران در ابرکوه مانند تمام مادران دیگر، همراه با حرکت گاهواره، که در ابرکوه به نِی نی معروف بود و یا به هنگام خواب کرن نوزاد، لالایی‌هایی زمزمه مینمودند. لالایی ها، گاهی برخاسته از رنج های مادر از روزگار، گلایه از شوهر و دلتنگی برای وی، خستگی از کارهای روزمره و حتی گاهی شکایت از اوضاع سیاسی و اجتماعی جامعه بود. بسیاری از لالایی ها که در ابرکوه رایج بوده است و کمابیش رایج است، با دیگر نقاط ایران، به ویژه استان‌های همجوار مشترک است و شاید بتوان تفاوت را در نوع آهنگ با توجه به گویش مردم این دیار دانست. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی و بر اساس منابع کتابخانه ای و تحقیق میدانی انجام شده است. در این پژوهش به نمود طبیعت در لالایی در ابرکوه، اشاره خواهدشد.