بررسی مناقب نبوی فارسی و عربی سده یازدهماز منظر وجهیت در فعل و زمان

سدة یازدهم هجری دوران پرورش یافتن سرایندگان شیعه در حکومت صفوی و شاعران سنی در فرمان روایی عثمانی است. رونق روزافزون مناقب نبوی در این دوره، بررسی و پژوهش در زمینة شناخت و معرفی این نوع شعر را ضرورت می بخشد؛ به ویژه اینکه بیش تر پژوهش ها، بر پایة تحلیل ساختاری مناقب بوده و به محتوای آن چندان پرداخته نشده است. اطوار حضور پیامبر-ص- در اندیشة این سرایندگان که دنباله رو دو مذهب شیعه و سنی هستند، شباهت ها و تفاوت هایی دارد که ریشه در باورها و اعتقادات گویندگان این اشعار دارد. در میان وجوه فعلی مختلف، وجه اخباری بسامد بالایی دارد که نشان گر قطعیت سخن است و شاعر با به کارگیری این وجه می-خواهد تاکیدی بر قطعیت آنچه می گوید داشته باشد. برخی سرایندگان با استفاده از فعل های مضارع و حروف ندا کوشیده اند فاصلة زمانی خویش با رسول الله-ص- را از میان برداشته و خود را در پیشگاه ایشان حاضر ببینند. گروهی نیز به واسطة کاربرد فعل های گذشته، در این زمینه چندان موفق نبوده اند.