کاربرد و مقایسه معنایی آیینه در اشعار مولانا و حافظ

آیینه به عنوان ابزاری که تصویر اشیا را منعکس می‌سازد؛ در ادبیات فراوان به کار رفته و همه جا نمایندة صفا، پاکی و راستی است. این جسم شفاف و نورانی در تصوف و عرفان قلب انسان کامل است. نیز انسان کامل را از جهت مظهریت ذات و صفات و اسما، آیینه می‌گویند. در ادب فارسی نماد وهم و اندیشه و ضمیر مرد کامل است. در این مقاله به بررسی معنایی و کاربردی آیینه در اشعار حافظ و مولانا پرداخته شده است. حافظ و مولانا آیینه را بیشتر در معانی ظاهری و باطنی به کار برده اند. در گردآوری مطالب تلاش شده است تا به تفاوت‌های موجود در اشعار شاعران مذکور و توجه و بسامد معنای مورد نظر آیینه در ذهن و بیان هر کدام از شاعران اشاره شود.