تصاویر ساخته شده با واژه خنده در غزل قرن هفتم و هشتم

اشعار زیبای فارسی بر پایه تصویر بنا شده اند. از نخستین ابیات تا زیباترین غزل های زبان فارسی با تصویر های زیبا و بدیع آراسته گردیده اند. نگاه های متفاوت به وجوه پنهان این تصاویر، وجه دیگری از ارزش هنری اشعار فارسی را آشکار می کند. این مقاله سعی دارد تصویر خنده در غزلیات شاعران قرن هفتم و هشتم ازجمله؛ سعدی، سلمان ساوجی، عراقی، خواجو، حافظ و مولوی را بررسی نماید و شباهت ها و تفاوت های آن ها را بیان کند. روش کار بر اساس کتاب «بلاغت تصویر» از محمود فتوحی رودمعجنی است. ابتدا تصویر به دو نوع زبانی (واقعی) و مجازی تقسیم شده است؛ سپس نوع تصویر از نظر درون-گرایی و برون گرایی در دو نوع تصویر سطح و اعماق بررسی شده و در آخر، کارکرد تصویر به دو نوع تصویر اثباتی و اتفاقی از یکدیگر متمایز گشته و شباهت ها و تفاوت های تصاویر خلق شده از نظر کمیت و تنوع، بررسی و تحلیل شده است.