تحلیل جهان‌بینی شخصیت‌های اصلی داستان های هوشنگ گلشیری

داستان ها دریچه ای هستند برای نشان دادن اوضاع و احوال جامعه و افق و زاویه دید نویسنده و جهان بیرون و درونش. شرایط اجتماعی در حال تغییر هستند و متناسب با آن نگرش نویسنده و خواسته ها و تمایلاتش دگرگون می شود. در ادبیات داستانی فارسی معاصر، هوشنگ گلشیری از آن دسته نویسندگانی است که مسایل درونی و بیرونی جهانش را با شور و هیجان در قالب شخصیت های داستانهایش میریزد و با تکنیک منحصر به فرد آنها را به نمایش می گذارد. این نوشتار به دنبال پاسخ به این پرسش است که شخصیت‌های اصلی داستان‌های هوشنگ گلشیری چگونه به درون و برون جهانشان می نگرند. می توان گفت زمان، انسان، دین، مرگ، یاس و ناامیدی، امید، تنهایی، سردرگمی، بی‌اعتمادی، شک و تردید و... از پر بسامدترین مولفه‌ها در نگرش این شخصیت‌ها هستند؛ شرایط و موقعیت شخصیت‌ها تعیین کننده این نگاه‌ها هستند. نتیجه بررسی بینش‌ها این است که بیشتر شخصیت‌های اصلی داستان‌های گلشیری بدبینانه به جهان می نگرند.