تحلیل و بررسی تصویر در شعر احمدرضا احمدی

احمدرضا احمدی یکی از نمایندگان شعر «موج نو» به حساب می‌آید. شعری که در آغاز دهة چهل شکل گرفت؛ طرفدارانی یافت و کم‌کم با اوج گرفتن مبارزات سیاسی و اجتماعی علیه حکومت پهلوی و بی‌اعتنایی ناشران، منتقدان و مخاطبان به محاق رفت. بعد از انقلاب 1357 و اتمام جنگ ایران و عراق و فروکش کردن التهاب‌های سیاسی و حماسی، برخی از اصول و قواعد این جریان شعری مورد توجه شاعران آوانگارد دهة هفتاد قرار گرفت و شعرهای احمدی این بار مورد اقبال ناشران واقع شد. البته وقفة ایجاد شده در سرایش شعر در دهة پنجاه و عدم اقبال عمومی در دهة شصت، مسیر فعالیت شعری احمدی را تغییر داده بود و باعث شده بود که او از معیارها و قواعد شعر موج نو اندک اندک عدول کند. با بررسی «تصویر» در مراحل فعالیت احمدی می‌توان دریافت که او در دهة چهل بیشتر به کسب تجربه در کاربرد تصویرهای سوررئال می‌اندیشد؛ در دهه‌های پنجاه و شصت به تصویرهای سوررئالیستی می‌پردازد؛ در دهة هفتاد تصویر را به همان شیوه‌های آزموده شده به کار می‌گیرد و در دهة هشتاد و ابتدای دهة نود بسامد تصویر در شعرش کاهش می‌یابد؛ تا جایی که توضیح و تفسیر، جای تصویر را در شعر او می‌گیرد.