بررسی درون مایه‌های غنایی در منظومه عاشقانه گل و نوروز

کهن‌ترین شکل شعر، ژانر ادبی غنایی در حقیقت مجموعه ای گسترده و بی پایان از احساسات و عواطف پنهان شاعر پرده بر می دارد این گونه ادبی، بازتاب تخیلی عواطف و زاییدۀ ضمیر پنهان شاعر است با «بیان موزیکال و آهنگین» و تصویر گر حوادث ذهنی شاعر می باشد و می توان آن را تفسیر اندیشه‌های نهفته و لایه‌های معنایی گوینده دانست. در این منظومه عاشقانه گل و نوروز خواجوی کرمانی که به سبک عراقی در ادب فارسی است. موضوعات غنایی از جمله: شکوایه، مرثیه، نیایش نامه، ساقی نامه، مغنی نامه، سوگند، حسب حال، شناسایی شده اند. هدف اصلی از این مقاله، انجام پژوهش تحلیلی جهت دستیابی به نقطه نظرهای شاعر، اندیشه و تفکر غالب او از منظر بازتاب تخیلی عاطفی و لایه‌های معنایی درونی این اثر است که در قالب غنایی تدوین یافته است روش اصلی تحقیق بر معنای «تحلیل محتوا» استوار است.