بینامتنیت مضمون در ترجمه متون توصیفی از عربی به فارسی(مطالعة موردی: داستان‌های نجیب محفوظ)

بینامتنیت نظریه ای در جهت فهم بهتر متون است که در عربی با عناوین التناص النصوصیة التناصیة و تداخل النصوص ترجمه می‌شود. تردیدی نیست که تفاوت ترجمه با دیگر متون بینامتنی این است که مترجم هرگز تلاش نمی‌کند به هم پیوستگی‌ها و متن وارگی‌های متن خود را با دیگر متون پنهان‌سازی کند، بلکه متن او همواره عنوان متن اصلی را با خود به همراه دارد. از میان گونه‌های بینامتنیت، در بینامتنیت ضمنی (مضمون و یا عمودی) نویسنده متن دوم، قصد پنهان کاری بینامتن خود را ندارد و به همین دلیل نشانه‌هایی را به کار می‌برد که با این نشانه‌ها می‌توان بینامتن را تشخیص داد و حتی مرجع آن را نیز شناخت؛ از این روی می‌تواند افزون بر نقل قول، از راه ارجاع بینامتنی در روشنگری سخن و فهم پذیر بودن مقصود نقش داشته باشد. در پژوهش پیش‌رو تلاش بر آن است با تکیه ‌بر روش توصیفی-تحلیلی، برخی از داستان‌هاینجیب محفوظ ادیب مصری همچون (میر امار، تحت المظلة، شهر العسل، الشحاذ، رادوبیس، اصداء السیرة ‌الذاتیة، الحب فوق هضبة الهرم، الشیطان یعظ، اللص و الکلاب و.....) با استناد به الگوی بینامتنیت مضمون موردبررسی قرار گیرد و مناسب‌ترین ترجمه در به کاربردن زبانزد و تعابیر اصطلاحی آن متن‌ها پیشنهاد گردد.