بررسی مهم‌ترین مضامین عرفانی در شعرهای سیف فرغانی

سیف فرغانی از شاعران قرن هفتم و هشتم هجری است. او به دلیل شرایط نامساعد اجتماعی از زادگاه خود –ماوراءالنهر- جلای وطن کرد و همین امر یکی از دلایل کمتر شناخته شدن سیف بوده است. وی شاعری منتقد بود و طبقه حاکم بر جامعه را به دلیل ظلم و بی‌عدالتی و نیز تزویر و ریاکار در اشعار خود مورد خطاب قرار داد. سیف علاوه بر داشتن دیدی نقادانه بر نابه‌سامانی‌های جامعه، در زهد و عرفان نیز دست داشته و در پاره‌ای از سروده‌های خویش مضامین عرفانی را به کار برده است. این پژوهش توصیفی- تحلیلی درصدد است تا مهم‌ترین مضمون‌های عرفانی را که سیف بدان توجه داشته، تبیین و مشخص نماید. شواهد بیانگر آن است که فرغانی به‌عنوان یک عارف و منتقد مسلمان راه نجات از تمام آشوب‌های روزگار را تمسک به تعالیم روح‌بخش اسلام دانسته و شعر او دربرگیرندۀ مضامینی همچون حمد و ثنا، عشق، لطف، فقر، صبر، رضا، رجا و... است.