اسطوره خون در داستان سیاوش

سیاوش از مادری تورانی و کاوس، شاه بزرگ کیانی زاده می‌شود. او افزون بر زیبایی که به گفتة‌ خویش فرّ ‌یزدان است، نمونة‌ خردمندی است و خود هم برادر داد. در شاهنامه بارها می‌خوانیم که: هرکه خرد دارتر، بی آزارتر و دادگرتر. فردوسی در آغاز داستان سیاوش، پهلوان خردمند و دلپذیری را معرفی می‌کند که خواهان دوستی و راستی با همگان است و به تمام شایستة‌ نشستن بر تخت کیانی حوادثی پیش می‌آید و گردش چرخ بازیگر سیاوش را به خاک توران می‌اندازد. روحیة‌ صلح جو و انسان دوستی سیاوش باعث می‌شود در هر جای که پا بگذارد، همگان عاشق او شوند. هم عاشق جمال و صد مرتبه بالاتر شیفتة‌ روان خردمند او. حتی دشمنان دیرینه و کینه مند ایران زمین از دایرة‌ این شیفتگی بیرون نیستند. او برای مدت کوتاهی پل دوستی و صلح میان ایران و توران می‌شود و خود چندی به عزت و احترام تمام در نزد افراسیاب و پیران ویسه، وزیر خردمند او، زندگی می‌کند. تا این که کینة‌ بدخواهان خشم افراسیاب را متوجه او می‌کند و خون پاک این انسان آرمانی در غربت ریخته می‌شود. خونی که هنوز از لابه لای صفحات شاهنامه می‌جوشد و خون هر فرد با احساسی را به جوش می‌آورد. در این مقاله سعی می‌شود تا حدودی دربارة‌ اسطورة‌ خون سیاوش و راز مانایی این خون نسبت به خون سایر پهلوانان قلم فرسایی شود.