بررسی روان‌شناختی شخصیّت در داستان های «رقص مرگ» و «قربانی»بر اساس نظریۀ اریک فروم

«رقص مرگ» و «قربانی» دو داستان کوتاه از مجموعه‌ داستانی چمدان است که هر کدام با شخصیت‌های معدود نوشته شده‌اند. بزرگ علوی در این داستان-ها شخصیت‌هایی را به تصویر کشیده که خصلت‌ها و کنش‌های منحصر به خود را دارند و هرکدام با جهان‌بینی خود، جریان داستان‌ها را پیش می‌برند. این پژوهش به شیوۀ ثوصیفی-تحلیلی به بررسی روان شناختی شخصیّت های دو داستان براساس نظریات «اریک فروم» می پردازد. بر اساس نتایج این پژوهش، در رقص مرگ؛ دو قهرمان اصلی داستان «مرتضی» و «مارگریتا» شخصیت‌هایی مثبت و ثمربخش اند که حاضرند در راه عشقشان ایثار ‌کنند؛ برخلاف داستان قربانی که اختلالات روانی و رفتاری دو قهرمان اصلی« خسرو» و «فروغ»، آن-ها را شخصیت های پیچیده و غیرقابل پیش بینی معرّفی می کند در ماجرای قربانی نه تنها خبری از عشق متعالی و روابط سازنده نیست، بلکه خودخواهی حاکم بر جو داستان، ماجرا را به سمت و سوی نوعی ویران‌گری و خودخواهی افراطی سوق می‌دهد. پایان داستان رقص مرگ، شیرین و پربار است، ولی انتهای داستان قربانی بر پایۀ مرگ استوار است. به دیگرسخن در این دو داستان با دو زوج و دو عشق متضاد مواجهیم؛ عشق بارور در «رقص مرگ» و عشق نافرجام در «قربانی».