صنقدی بر نظریة تغییر معنایی تراگوت و داشر (2002) بر اساس داده‌های زبان فارسی

پژوهش حاضر به بررسی نظریة تغییر معنایی مبتنی بر استنباط‌های مورد انتظار تراگوت و داشر (2002) پرداخته و با درنظر گرفتن معانی کاربردشناختیِ بین‌ذهنی اکتساب شده توسط برخی از نقش‌نماهای گفتمان در فارسی عامیانه، برخی از اشکالات مفهومی نظریة مذکور را برجسته می‌نماید. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که هرچند معانی بین ذهنی نقش‌نماهای گفتمانی مورد بررسی، به مرحلۀ پیشرفتة متعارف شدن رسیده ‌است اما طیف معنایی شدگی را تا انتها طی ننموده ‌است. همچنین، این مطالعه نشان می‌دهد که مراحل پایانی طیف معنایی شدگی از شفافیت لازم برخوردار نبوده و لذا، برای رفع این مشکل، مدرج بودن مراحل مذکور و مختوم ندانستن تغییر معنایی به معنایی شدگی را پیشنهاد می‌کند. بعلاوه، نتایج پژوهش حاکی از آن است که علیرغم ادعای تراگوت و داشر (2002)، طیف تغییر معنایی آنها، معادل طیف مورد نظر لوینسون (2000) نبوده و دیدگاه محققین فوق در خصوص ماهیت استنباط‌های مورد انتظار تعمیم یافته کاملاً متفاوت است.