رشادت زنان در آثار اسماعیل فصیح (با تکیه بر دو رمان «شراب خام» و «اسیر زمان»).

کسب روزی حلال، پیشتازی در عرصه‌ی علم، قتل ناموسی، فداکاری، شهامت در عشق تحمیلی، زنده کردن هنر، حیای اسطوره‌ای و مبارزات سیاسی، از زیرشاخه‌های رشادت می‌باشد که در پژوهش حاضر بدان‌ها پرداخت خواهد شد. فصیح در این دو رمان، توانسته است با صحّه گذاشتن بر ایرادات انسانی، آیات متبرّک قرآنی و با گریز زدن به زنان قهرمان شاهنامه، به بیان ایثارگری‌ها، قهرمانی‌ها و دلیری‌های زنان پرداخته و دایره‌ی رشادت‌های آنان را که در ادبیّات پارسی، عموماً منفعل و بی‌روح جلوه داده شده بود، فرسنگ‌ها جابه‌جا کند. قهرمانان زنِ داستان‌های فصیح، نه خرق عادت بلدند و نه زور بازوی رستم پهلوان را دارند. آنان زنانی رنج‌دیده هستند که خود معجزه می‌سازند. زنانی که پاک‌بازی در راه محبوب رسم‌شان است. زنانی که توانستند با جوهره‌ی خدایی‌شان، عشق‌هایی شبیه حماسه‌های ملّی بیافرینند. فصیح ثابت می‌کند که یک زن می‌تواند با روح شگفت‌انگیز خداییش، پشت ستم را به خاک مالیده و پرچم نورانی عشق را در سرزمین متروک هوس به احتزاز درآورد. و بدین‌سان قوی‌ترین مردان و خشن‌ترین روح‌ها را به حیرت و تحسین وادارد.