بررسی مجموعه شعری هزاره دوم آهوی کوهی شفیعی کدکنی

آثار شفیعی کدکنی از لحاظ تشخص در میان اشعار دوران خود خاص و ویژه است، ویک نوع برجستگی خاصی در آثار شعری او لحاظ شده است. زبان و بیان شعری شفیعی کدکنی زبان فاخر ادبی با صلابت و محکم است. مضمون ومحتوایی وسیع و قابل جستجو و ژرفکاوی در ادبیات کلاسیک فارسی بویژه سبک خراسانی است، زبان او را ناخودآگاه زبان فردوسی و خیام و عطار کرده است. برجستگی مهم آن را می‌توان آرکائیسم که این خود نمود اجتماعی از فرهنگ و زبان قدیم ایران را در برداشته، در بیشتر اشعار شفیعی کدکنی بنظر می‌آید. کاربرد واژگان کهن، استفاده از صورتهای فعلی قدیم و گاه مهجور یاد کرد، از واژگان بکار برده شده در اشعار او در این مجموعه می‌توان از : تنین،هرا، بریشم، ستوار، آتورپاتان، هماره، بشکوه، مزگت، ژاژ، طیان، خنجیر، ناژو که استفاده از آن سبک شعری او را به زبان فارسی سره نزدیکتر ساخته است. از لحاظ اجتماعی وی یکی از شاعران بزرگ پس از مشروطة ایران است که اندیشه‌های اجتماعی و موضوعاتی چون آزادی و آزادیخواهی و استبداد ستیزی از آرمان‌های او بوده و حجم بسیاری از اشعارش را در برگرفته است. مهمتر اینکه شیوة بیان موثری در بیان موضوع متناسب با اجتماع عصر خود برگزیده است، و بین شیوة بیانی غیر صریح، تمثیلی، نمادین شاعر بافضای سیاسی و خفقان اجتماعی عصر او در پیش از انقلاب رابطة مستقیمی وجود دارد.