دستنویس‌های فارسی زردشتی و نقش آنها در پژوهش‌های زبان و ادب فارسی(مطالعۀ موردی: نسخۀ قصۀ سنجان کتابخانۀ بریتانیا)

«فارسی زردشتی» یا «روایات فارسی» ادبیات غنی و ارزشمندی است که پس از مهاجرت زردشتیان ایران به هندوستان فرآهم آمد. در واقع، فارسی زردشتی گونه‌ای از زبان فارسی است. دستنویس‌های فارسی زردشتی را می‌توان بر اساس محتوای آنها به پنج دسته بخش کرد: ترجمه‌ها و تفاسیر متون اوستایی، فارسی میانه و پازند، رسالات کامل، روایات، تاریخ و ادبیات و رسایل اخلاقی. داستان و سرگذشت مهاجرت زردشتیان ایران به هندوستان در «قصۀ سنجان» گرد آمده است. دستنویس کتابخانۀ بریتانیا، حاوی منظومۀ زراتشت‌نامه و پس از آن، در بخش دوم، قصۀ سنجان است. نسخه متعلق به سال 1738م. است و رستم بن موبد بهرام بن گروثمانی آن را استنتاخ کرده است. هدف این نوشتار، نخست تاکید بر نقش مطالعه، بررسی و شناخت متون فارسی زردشتی به عنوان بخش مهمی از یکی از گونه‌های زبان فارسی است که کمتر به آن توجه شده؛ دیگر، معرفی و بررسی اجمالی دستنویس قصۀ سنجان، موجود در کتابخانۀ بریتانیا به شمارۀ ms 27268. همچنین به برخی ویژگی‌های منحصر به فرد این دستنویس از لحاظ زبان‌شناختی و ادبی اشاره خواهد شد.