از نگرش صوفیانه تا نگارش سوررئالیستی

نگرش ها و گزارش های صوفی و عارف در حالت سکر، و نویسندگی سوررئالیست در حالت خلسه و رویا شباهت های بسیاری با هم دارند و رفتارهای این دو گروه در آفرینش ادبی، مسیری تقریباً یکسان را می پیماید. سوررئالیست ها برای فرار از تسلط خودآگاه ذهنی، روشی را پیش گرفتند که صوفیان نیز بدین روش آثار گران سنگی را در قرون گذشته خلق کرده اند. ضمیر ناخودآگاه، همان مسیر میان بری است که صوفی و سوررئالیست با ورود به آن از هوشیاری فاصله گرفتند. در این مقاله سعی کرده ایم با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و بهره گیری از شیوۀ استقرایی مبتنی بر توصیف و تحلیل، به بررسی نگرش صوفیه و سوررئالیسم بپردازیم و شباهت های موجود بین این دو گروه را در خلق آثار و شکل گیری افکارشان روشن کنیم، تا از این رهگذر و در پرتو یافته های سوررئالیسم که در سایۀ روش های علمی و دانش های روز به وجود آمده و پیش رفته است، بتوانیم بخشی از نگرش های صوفی گری را به روشی علمی بازشناسی کنیم.