بررسی عناصر نمایشی کُک کوهزاد

زبان و ادبیّات به طور طبیعی و ذاتی به سمت نمایشی شدن گرایش دارند و در ادبیّات، خصوصیّت نمایشی شدن به اوج خود می‌رسد. ویژگی نمایشی کردن در متون نظم و نثر فارسی، به وفور چه در آثار کلاسیک و چه معاصر، دیده می‌شود. به همین دلیل و با توجّه به اقبال عمومی مردم به هنرهای نو می‌توان گوشه‌ای از توانمندی‌های ادبیّات فارسی را به مخاطبان امروزی نشان داد. این امر در داستان کُک کوهزاد که یکی از حماسه‌های الحاقی در پایان شاهنامه است، نمود بارزی دارد، در داستان فوق تمام عناصری که برای نمایش دادن لازم است، وجود دارد. این داستان ضمن برخورداری از پیرنگ، گفتگو، تصویر سازی و مباحث کشمکشی، عوامل لازم را برای به تصویر کشیدن آن در خود نهفته دارد که در پژوهش حاضر، ساختار آن براساس مهم‌ترین عوامل یک اثر دراماتیک مورد بررسی قرار گرفته است. این پژوهش نشان می‌دهد که این داستان از عناصر نمایشیِ کشمکش، بحران، تعلیق و صحنه‌پردازی، به خوبی بهره برده است و قابلیّت تبدیل شدن به یک نمایشنامۀ خوب را داراست.